در کتب مقدس ایرانی، خیلی بر روی زمان نیایش تأکید شده است. طوری که مناسب‌ترین و بهترین وقت برای انجام دادن مراسم مذهبی را بامدادان می‌دانستند.

ستایش خداوندی را سزاست که شبم را به صبح آورد، بی‎آن‎که مرده یا بیمار باشم. نه دردی بر رگ‎های تنم باقی گذارد و نه به کیفر بدترین کردارم گرفتار کرد. نه بی‎فرزند و خاندان مانده‎ام، و نه از دین خدا روی‎گردانم.

نیایش هم، نوعی ارتباط و اتصال معنوی با خالق و معبود و معشوق است. اتصالی معنوی که می‌تواند به وسیله‏ی هنر منتقل شود.

هریک از اعمال حج، یک صورتی دارد و یک سیرتی. ظاهری دارد و ملکوتی، عرفات، تبلور تمام معارفی است که حاجی در مراحل و منازل مختلف حج به دست آورده است. حاجی در این‏جا خودش را وزن می‌کند و می‌سنجد.

واقعه‎ی کربلا، هم دردناک‎ترين واقعه و هم بزرگ‎ترين نهضت اصلاحي تاريخ اسلام است.

در مکانت و منزلت دعا و مقامات آن، آیات قرآنی را لسان مبین است، و روایاتی در اسرار و آداب دعا از پیشوایان دین است که مشایخ علم را برانگیختند و بر آن داشتند تا در دعا کتاب‎ها نوشته‎اند، و صحیفه‎ها گرد آورده‎اند، و در پیرامون آن با تنویع موضوعات عدیده، بحث‎ها پیش کشیده‎اند، و درهایی از رحمت به سوی نفوس مستعده گشوده‎اند.

در مجموعه برنامه «پنهان جان»، از موسیقی و تصاویری استفاده می گردد که با حال و هوای نیایش، پیوند دقیق و کاملی داشته و بیانگر حس درونی نیایش مورد نظر باشند.

در میان هزاران هزار و میلیون‌ها میلیون نفوس خلایق، به اسباب و علّت‌هایی که جز رحمت و لطف نمی‌دانیم، ما را خداوند برای پیروی از علل خلقت و آفرینش دست‌چین کرده است.

اصغر ملایی از نیایش و مناجات ده سال اسارت می‎گوید.

نیایش، به گمان بسیاری، از دو پاره ساخته شده است، یکی پساوند «نسبت» که در واژه‌هایی مانند نهادن، نگاه و نگریستن دیده می‌شود.

خداوند بندگانش را با نماز و زکات و تلاش در روزه‎داری حفظ کرده تا اعضا و جوارح‎شان آرام، و دیدگان‎شان خاضع، و جان و روان‎شان فروتن و دل‎هایشان متواضع باشد.

نیایش هم، نوعی ارتباط و اتصال معنوی با خالق و معبود و معشوق است. اتصالی معنوی که می‌تواند به وسیله‏ی هنر منتقل شود، تجربه‌ای که هنرمند آن را به وسیله‏ی اثر هنری‌اش انتقال می‌دهد.

دعا، خالص‎ترین، پاک‎ترین، مقبول‎ترین، نزدیک‎ترین و عاطفی‎ترین رابطه‎ی بنده با معبود خویش است. گفت‎وگویی صریح و بی‎ریا، ساده و صادقانه است.

خداوندا! توجه ما به غير از تو از روي استهزا نيست؛ ما چه هستيم و که هستيم که در محضر قدس ملک الملک علي الاطلاق، استکبار و استهزا کنيم؛ ولي قصور ذاتي و نقص ما، قلوب محجوب ما را از تو مصروف داشته و اگر عصمت و پناه تو نباشد ما در شقاوت خود تا ازل باقي هستيم و راه نجاتي نداريم.

آيا دعا جانشين راه هاي عادي زندگي است؟

شناخت شرايط اجابت دعا از سويى و معرفت نسبت به موانع اجابت از سوى ديگر، در حيات اين سنت ارزشمند مؤثر است.

مخفى بودن نيايش - آن هم در سكوت و آرامش - تأثير شگرفى در روح انسان دارد كه غير قابل انكار است.

رسول گرامى اسلام در سخنى كوتاه، اين حقيقت بلند را، اينگونه مى فرمايد: «هر دعايى كه با تمجيد (خدا) آغاز نشود، نافرجام است.»

دعا انسان را وظيفه‌شناس و تعهد‌پذير مي‌كند و همچون چراغي، حقايق حيات بشري را بيشتر نمايان نموده، طريق هدايت را نشان مي‌دهد.

دعا را شرایطی، همان گونه که آدابی است و آدابی است؛ همان گونه که موانعی است، که در این نوشتار کوتاه، بخش نخست را با بر زمین نهادن زانوی ادب و تعلّم در محضر واصلان قرب، با گوش جان به فراگیری می‌نشینیم؛ باشد تا توفیقی بر دو بخش بعد نیز از سوی ذات اقدس حق، نصیب گردد. معرفت خداوند حضور قلب خوش گمانی به اجابت روزی پاکیزه نیازهای ...